Nowi goście, nowe trofea. (Komnata Sharkona)

Elf zrozumiawszy aluzję, chwycił kufel mocniej, pociągnął łyk, po czym szybko odwrócił się w stronę zmiennokształtnej.

- Wyczuwam w pani głosie, droga pani, jakiś negatywny stosunek do mojej profesji. Rzeczywiście mógł bym zasypać wroga płatkami, tylko czy by coś to dało? - mag poczuł się dotknięty ironią Nayi - Przepraszam muj nietakt. W natłoku zdarzeń zapomniałem się przedstawić. Nazywam się Pierolle - wstaje i kłania się lekko w jej stronę - dla przyjaciół Pier.

Po czym siada i kontynuuje:

-A to co mogę przyzwać na polu bitwy niech będzie puki co tajemnicą. Zostańmy przy płatkach, niech wrogowie mają mnie za słabego. - Uśmiechnął się mag.

Ork zaczął mówić, że nie wolno tam pod żadnym pozorem włazić więc tym samym przypieczętował swój los. No, kocica zamierzała właśnie tam się udać w odpowiednim czasie. Przecież musi tam być coś ciekawego prawda? Oczywiście udawała niewinną, skupioną na magu.
- Miło cię poznać Pier, co się tyczy twojej profesji owszem, nie znoszę magów. Dzięki Mariusowi możesz tu ze mną spokojnie rozmawiać a nie uciekać przed kłami czy pazurami. Może kiedyś się dowiesz dlaczego tak reaguje.
Sharkon wiedział, znał kocicę dłużej i lepiej niż niejeden młody Cień.
- Ale takie płatki były by fajne, dla zmylenia przeciwnika. Już myślą, że szykujesz jakaś śmiercionośną klątwę a tu co? Płatkami kwiatów po kolana są zasypani. A jak by jeszcze tak promienie słońca odbijały to by ich oślepiło! Ha, musisz spróbować.
Kocica w każdej sytuacji szukała wyjścia na swój plus.

Elf czuł, że kocica zdecydowanie z niego szydzi. Postanowił nie odpowiadać kolejnym szyderstwem, tylko przytakiwać. Niech sobie myśli, że jestem mało rozgarniętym magiem. W sumie to mało go obchodziło kto, co o nim myśli. W końcu nigdy nie dogodzi się wszystkim, i zawsze znajdzie się ktoś, kto nie będzie za nim przepadał.

- Tak pani Nayi, tak - zaczął potakiwać pobłażliwie głową mag- z pewnością jest to znakomita technika. Muszę ją kiedyś wypróbować. - Pier zamilkł i zaczął powoli sączyć wino.

Elf bardzo źle oceniał ludzi, Naya mogła się droczyć, dokuczyć ale nigdy nie szydziła. W wypadku płatków kwiatów mówiła poważnie, nawet sobie to wyobraziła. Mag powinien mieć otwarty umysł i widzieć dobre wyjście z każdej sytuacji. Widocznie Pier nie przyjmuje do wiadomości, że ktoś mógł wymyślić broń z byle czego.
- Nie musisz być wredny, słabo ci to wychodzi a do tego nie umiesz wyczuć tego co druga osoba mówi.
Zastanawiała się jak zgra się z resztą Cieni, w sumie ci starsi nie przepadają za młodymi ciągle ich testując.

Elf się uśmiechnął. Nigdy nie był zbyt wygadany. Walczył o coś, tylko wtedy gdy był tego absolutnie pewny, ale to się rzadko zdarzało. Zwykle starał się łagodzić wszelkie spory. Zresztą nie lubił sie spierać, wolał ustępować - tak dla świętego spokoju.

- Tak droga pani, masz racje co do jednego, jak i drugiego. Może kiedyś uda mi się tego nauczyć - odrzekł elf i pociągnął kolejny łyk piwa.

Ork siedział w krześle przysłuchując się ich rozmowie i popijał piwo. Zależnie od tego kto mówił na niego przerzucał wzrok. Mag miał dużo szczęścia gdyż Nay potrafiła pokazać pazur, a jak na tą chwilę jeszcze tego nie robiła. By zapobiec ewentualnemu rozlewu krwi rzucił jedno spojrzenie na Tosha, który bez problemu wiedział co ma zrobić. Zawarczał dość głośno wypełniając pomieszczenie głośnym dudniącym basem.
- Tosh chyba poczuł się pominięty.
Powiedział do nich z lekkim śmiechem w głosie.

Pokazywała pazury gdy tego sytuacja wymaga, ork raz poczuł na swoim tyłku jej kły gdy go użarła. Miała zły dzień a Sharkon przesadził z dogryzaniem. Potem warg ryknął to go zawołała i od razu zabrała się za drapanie za uszkiem a nawet całusa w nosek dostał.
- Ty jesteś najlepszy. A ty Shar coś tak umilkł? Drzemeczka na starość łapie?
Zaśmiała się wesoło wciskając nos w sierść na szyi warga by nie było słychać śmiechu.

Elf siedział i przyglądał się tym dwojgu... Gdy wstępował w progi tego klanu nie spodziewał sie spotkać takich osób. Ale to dobrze, życie nie może być przewidywalne, było by wtedy zbyt proste.

Jednak mimo tej rozmowy, był zadowolony, że odpowiedział na zaproszenie, które Luania mu dała. Nie sdziewał się, że po 3-5 dniach pobytu w tym świecie nagle ktoś go zaprosi do klanu, że nagle tyle osób będzie z nim rozmawiało. Czuł się dobrze, czuł że jest tu potrzebny. Mag uśmiechnął się na widok śmiejącej się Nayi. Było dobrze. Pociągnął łyk piwa.

Przyjrzał się jej gniewnym i pełnym niedowierzania wzrokiem. Burknął pod nosem parę niezrozumiałych słów i schował twarz za kuflem opróżniając go do końca.
- Mam swój wiek ale jeszcze drzemek nie potrzebuje. I masz szczęście, że hi.... Masz szczęście.
Ork chciał zażartować i dogryźć kocicy jednak zorientował się, że prawie by wydał to co znajduje się w prowizorycznej piwnicy. Udał zmieszanego, chwycił za kufle gości nawet nie sprawdzając ich stanu i poszedł dolać trunku. Przyniósł na stół pełne naczynia i poklepał po plecach warga, który był oblegany przez Nay.
- Ciebie głaszcze a ze mnie szydzi.

Nadstawiła uszy bo się zaciął o mało nie wyjawiając czegoś ważnego. Aj, zatkał usta kuflem co nie specjalnie się kocicy podobało ale przyciśnie go to wyśpiewa wszystko.
Mag jeszcze nie jedną ciekawą osobę tu spotka.
Nadal zajmowała się wargiem, uwielbiała go bo on był szczery a do tego cieplutki.
- Shar ty nigdy nie chciałeś abym cię głaskała. Wystarczy poprosić.
Pokazała orkowi język gdy ten dolewał trunku do kufli.
- Pier jako mag nie mógłbyś wyczarować Sharkonowi krowiego ogonka? Albo króliczego?
Wychodzi na to, że kocica miała wspaniały humor by wyprowadzić z równowagi orka.

- Ja wolę inne przyjekności od głaskania. I Żadnych ogonów. Wystarczy mi ten co ma Tosh. Prędzej bym sobie sam go odciął niż miał z takim biegać.
Powiedział ork z wyczuwalną nutą humoru w głosie. Pił cały czas dlatego póki ktoś nie groził jemu lub Toshowi mógł swobodnie żartować. W tym momencie z piwnicy doszło parę cichych stuknięć i uderzeń, które po paru sekundach zanikły. Ork jakby z przerażoną miną spojrzał na metalowe wrota i wrócił wzrokiem na gości jak gdyby nigdy nic.

- Wiem, rąbanie i krew.
Ork to uwielbiał, dla niego to są przyjemności a warg chce tulenia i głaskania więc Nay mu to dawała. Zawsze się odwdzięczał. Pryz dudnieniu z piwnicy kocica wstała i podeszłą do metalowych wrót nasłuchując.
- Co ty tam trzymasz?
Zapytała ze słodkim uśmiechem podchodząc do orka, nawet pogładziła go palcem po ramieniu lecz wciąż nasłuchiwała odgłosów zza tych drzwi. Ciekawość wielka ją ogarnęła to nie odpuści już.

Elf się zaśmiał, zaczynał ich lubić, mimo wszystko. Mimo uprzedzeń rasowych wobec orków, mimo uszczypliwości Nayi. Postanowił ratować orka z zaistniałej sytuacji. W sumie nie był, aż tak ciekawy, aby wymuszać na orku, powiedzenie, co znajduje się w piwnicy. Kiedyś sam powie. Chcąc odwrócić uwagę Nay, powiedział:

- Ogonka ci nie wyczaruje, ale królika już tak - uśmiechnął się elf.

Wyciągnął ręce nad stolikem i zaczął szeptać słowa w jakimś starożytnym języku, którego wcześniej nie słyszeli. Pod jego dłońmi zaczął materializować się kontur królika otoczonego świetlistą mgiełką. Po chwili skupienia, gdy ork i kocica gapili się na niego nieco zdziwieni, zabrał ręce, mgiełka opadła, a na stole przed nimi siedział najzwyczajniejszy mały rudy królik z białym krawatem i oklapniętym uchem. Szybko złapał go w ramiona, aby nigdzie nie uciekł, raz aby Tosh nie zrobił sobie z niego zabawki. W jego ramionach będzie bezpieczny, przynajmniej przez chwilę. Wyszczerzył zęby do towarzyszy.

-Nie chcesz wiedzieć co tam, jest.
Powiedział do niej jakby z obawą, że odkryje co tam się znajduje. Chciał już znaleźć jakieś tłumaczenie dla niej gdy mag zaczął swoje czary. Ork nie rozumiał czarów więc spoglądał na niego na dziwne zjawisko z lekką obawą. Gdy okazał się królik Sharkon wpatrywał się w niego zastanawiając się jak to się stało, w tym samym czasie Tosh siedział warcząc cicho i oblizując sie na widok królika.
- Nie Tosh to nie jest do zjedzenia.

Elf siedział głaszcząc królika po mięciutkim futrerku. Patrzył na królika i uśmiechał się sam do siebie. Lubił zwierzęta, bardzo.

- Sharku nie masz czasem jakiejś sałaty czy marchewki tutaj? - zapytał elf, zajęty królikem.
- Naya, co o nim sądzisz? Chcesz go? Też jest mięciutki - zapytał z uśmiechem elf.

Nadal stala przy orku choc umknal odpowiedzi. Gdy mag zaczal czarowan kocica cicho warknela a ciarki po plecaxh przemknely. Tego odruchu nigdy nie zwalczy, nawet zacinela mocniej palce na ramieniu Sharkona. Krolik sie pojawil, instynkt nie kazal jej sie rzucac bo wolala zajace niz puchate, slodkie kroliczki.
- Moze mieciutki ale Tosha bym na to male cos nie zamienila. Obrazilby sie jeden mezczyzna co mnie fascynacja obdarza.
Warg doskonale wiedzial ze o nim mowa to zapiszczal wesolo.

Sharkon już chciał coś powiedzieć kiedy z piwnicy znów można było usłyszeć przytłumione huki i stuki. Na jego twarzy widać było zdenerwowanie. Nie mógł pozwolić na to by ktokolwiek dowiedział się co tam jest. To przerastało wszystko co widzieli do tej pory. Warknął głośno pod nosem, złapał za jeden ze swoich toporów wbitych w pień, i zszedł do piwnicy. Oczywiście zamknął za sobą drzwi na klucz jednak nie zauważył iż były niedomknięte i zamek zamiast wejść w framugę był w powietrzu.

Elf spojrzał na drzwi.
- Naya, proszę cię, nie rób tego... - mag wstał i zaczął biec by zagrodzić jej drzwi. Lecz gdy to mówił, Ona już go wyprzedzała. Jego niezgrabne ruchy były na tyle powolne, że nie stanowiły dla niej żadnego wyzwania. Warg dreptał z radością przy jej nodze. Pier nie wiedział co ma robić. Na wszelki wypadek zaczął sie skupiać, gdyby jednak Shark nie dał rady temu czemuś. Cały czas miał przeczucie, że jednak lepiej nie wiedzieć co jest na dole.

Mógł mówić co chciał, kocica podeszła do chłopaka i mogła by go przestawić ale za to go pocałowała w usta. Wtedy go wyminęła z wesołą, zadziorną minką i wraz z wargiem otworzyli drzwi by udać się na spotkanie tego czegoś co znajdowało się za nimi. Bardzo cichutko się poruszała, słuchała i powoli w kierunku głosów się kierowała. Nay chyba nic nie zdziwi, przez lata wędrowała i w różnych miejscach była. Doznała na swej skórze wiele przeróżnego bólu i nic jej nie odstraszy.

Za drzwiami ciągnęły się schody mające ponad 50 stopni. Z każdym kolejnym pokonanym schodkiem ciekawscy mogli usłyszeć coraz głośniejsze uderzenia, dźwięk łamanych kości oraz przerażające piski jakby stado wiedźm rzucało zaklęcia. W momentach gdy uderzenia ustawały, piski nasilały się jakby stwór który je wydaje zaciekle atakował. Za ostatnim stopniem po lewej stronie była wnęka do pomieszczenia z którego padało słabe światło jakby z paru pochodni a dźwięki były już bardzo głośne. Na środku pomieszczenia stał ork twarzą w stronę wejścia. Widząc zaglądającą Nay zatrzymał rękę gotową do kolejnego uderzenia toporem. W tym samym momencie wszystkie dźwięki umilkły. Sharkon stał nad wielkim stołem na którym leżał już w większej części pocięty dzik. Wokół stołu wśród pierzy i resztek kości na podłodze oblegały orka małe hipogryfy. Część jadła rzucone mięso, część czekała na swoją porcję. Na chwile małe stworki wbiły wzrok w ciszy na Nay ale szybko wróciły do piszczenia do orka.
- Jak? Ale! Co? Cholera...
Wydukał ork. Tak to była jego tajemnica. Wielki, krwiożerczy, brutalny, gniewny i nieustraszony ork został opiekunką dwunastu małych hipogryfów.

Mag stał w osłupieniu po tym co zrobiła Nay. Nie mógł się już skupić...

Jak tylko dotarła na dół ujrzała coś co ją wprawiło w osłupienie. Dzik na stole, krew, kości i topór nie uczynił na niej wrażenia. Ale hipogryfy już tak!
- O bogowie... jaaakie słodkie. Są wspaniałe.
Z fascynacją w oczach mówiła patrząc na orka , który dbał o dużą garstkę skrzydlatych przyjaciół. Wyciągnęła rękę do nich gdy podeszła bliżej, kucnęła czekając aż same podejdą ją poznać. Nie była agresywna, w końcu która kobieta do dzieci jest niedobra?
- Skąd ich tyle masz? Trzymasz w piwnicy? Powinny słońca i wiatru zaznać. Co z matką?
Zbombardowała Sharkona pytaniami nadal w maluchy wpatrzona, nie ruszała się dając im czas do namysłu.

Ork odkroił jeszcze jeden kawał mięcha, który rzucił maluchom po czym wziął topór i podszedł do Nay.
- To miało nie wyjść na jaw. Kiedy polowałem na harpię znalazłem je w gnieździe na bagnach. Matka była martwa, a ja jakoś nie mogłem tak zostawić ich. Wiem dupa ze mnie nie ork.
W tym momencie cały jego wizerunek niepowstrzymanego brutala legł w gruzach. Groźny Sharkon zlitował się na tuzinem małych hipogryfów i został ich zastępczą matką.
- Muszą tu pozostać póki nie będą w stanie same o siebie zadbać. Jeżeli teraz wyjdą na powietrze, zaczną uczyć się latać a potem rozniosą moją komnatę.
Nie był żądnym myśliwym ani mędrcem ale znał się trochę na różnych stworach.

Dowiedziała co się stało, harpia musiała dopaść matkę ale nie maluchy. Jeden z nich, pewnie ten najważniejszy przyszedł do niej, obwąchał rękę i pozwolił się dotknąć. Wtedy reszta się zjawiła.
- Jeśli chcesz nikomu nie powiem i pomogę ci przy nich. Muszą się nauczyć latać ale jak podrosną i się przyzwyczają. Jesteś dobry ale także niebezpieczny. To się nie zmieni.
Teraz drapała każdego po kolej po głowach ciesząc się tym.

Położył dłoń na jej ramieniu.
- Pomoc chętnie przyjmę. Nawet nie wiesz jak ciężko jest je dobrze nakarmić.
Orka nakarmić też nie było łatwym zadaniem, ale wyżywić mięsem dwanaście małych hipogryfów wiecznie głodnych, przy okazji nie siedząc tylko w komnacie było nie lada wyzwaniem.
- I tak to w końcu wyjdzie na jaw. Przecież nie uda mi się wynieść po cichu ich wszystkich jak podrosną.
Zaśmiał się i spojrzał na schody patrząc czy mag też schodzi na dół.