Nowi goście, nowe trofea. (Komnata Sharkona)

//Jako, że moją główną postacią fabularną będzie od teraz ork, dlatego to właśnie jego pokój będzie tematem przewodnim. Zapraszam wszystkich do odwiedzania i zabawy z pupilem orka Jeśli ktoś chciałby dowiedzieć się czegoś więcej to w profilu jest opisana postać Sharkona. Jeżeli chodzi o język orków, nie korzystam z żadnego uniwersum typu Warcraft czy LOTR a na bierząco go wymyślam.//

W ciemniejszej części twierdzy, tam gdzie zostały jeszcze jakieś wolne pokoje rozchodził się co pewien czas donośny głos orka, który wyraźnie przeklinał w swoim rasowym języku.
- Vash'nega!
Po niektórych zwrotach można było też usłyszeć warczenie dość dużego zwierzęcia.

Drzwi od komnaty Sharkona były otwarte na oścież. Nad nimi wisiała sporej wielkości czaszka minotaura, o dziwo posiadająca oba rogi. Wejścia do pokoju strzegł Tosh, wielki, biały warg orka, który siedząc między framugami skutecznie zajmował całe wejście gdyż był potężnych rozmiarów.

*Wygląd Tosha*


Wewnątrz pomieszczenia można było dostrzec dość duży kominek połączony z kowalskim piecem przy którym leżało parę sztuk stali w różnych rozmiarach i kształtach. Na wprost drzwi lekko w cieniu widniały duże stalowe wrota zdające się przytrzymywać w pomieszczeniu jakieś straszne tajemnice. Obok nich między jednym z czterech ogromnych foteli wyprawionych w skórę trolla a masywnym dębowym stołem stał Sharkon próbując umieścić na ścianie świeżo wyprawioną harpię i za każdym razem gdy ze skrzydła odpadało pióro ork dostawał białej gorączki.
- Łatwiej było ją zabić niż powiesić. Vash'al!
Po paru podejściach harpia zawisła tak jak chciał. Już miał zdjąć z siebie skórzany, brązowy fartuch razem ze skórzanymi rękawicami w których oprawiał swoje trofea, a wyglądał w tym przebraniu śmieszniej niż niejeden nadworny błazen, gdy Tosh donośnym warknięciem zasugerował zbliżająca się do komnat osobę.

Elf zbliżał się do pokoju Sharkona. Nigdy nie przepadał za orkami, jak zresztą cała rasów elfów, ale jako mag nie mógł powstrzymać swej ciekawości. Jedna ze służek wskazała mu gdzie znajduje się jego komnata, ruszył więc w tamtym kierunku.
Z oddali czasami dochodziły warki i wycia. Pierolle tylko się domyślał co mogło je wydawać. Jednak to tylko rozbudzało jeszcze bardziej jego ciekawość.
Mimo długich szat elf poruszał się bezszelestnie. Tę umiejętność posiadało większość elfów wychowanych w lesie, jednak jemu jako magowi, rzadko kiedy okazywała się pomocna. Tak było i tym razem. Gdy dotarł do korytarza prowadzącego prosto do wielkich drzwi pokoju, wiedział, że właściciel, a przynajmniej jego zwierze, już od dawna wiedziało, że ktoś się zbliża. Ujrzał ogromnego wilka, który już z lekka najeżył swoje futro, choć leżał bez ruchu w drzwiach komnaty. Elf zwolnił nieco kroku, ąż w końcu się zatrzymał kilka kroków od drzwi. Nie chciał ryzykować ataku na swoją osobę, choć pewnie w jakiś sposób by sobie z nim poradził. Wolał jednak zachować ostrożność.
Stanął więc, i zawołał głośno:
- PRZEPRASZAM, JEST TU KTOŚ?

Ork otrzepał się z części piór którymi był pokryty i podszedł do drzwi.
- Jest.
Uspokoił Tosha klepiąc go bo boku. Nie spodziewał się żadnych gości. Dopiero co przydzielono mu kwaterę, którą powoli zamieniał w swoją norę. Wyszedł na korytarz wyglądając jak wielkie słabo opierzone pisklę.
- A Ty to kto?
Zapytał wciąż lekko zdenerwowanym głosem po montowaniu harpii na ścianie.

Mag ujrzał dość wysokiego orka. Zwykle elfowie byli nawet wyżsi od orków, jednak Pierolle, był raczej niski jak na elfa. Gdyby nie spiczaste uszy, ciężko by było się domyśleć rasy. Nawet jego uroda niezbyt przypominałą elfią... Wyczuł zdenerwowanie w głosie wielkoluda.
- Wybacz Panie, że przeszkadza. Mam nadzieję, iż to nie ja jestem powodem zdenerwowania szanownego gosdarza... Nazywam się Pierolle - wyciągnął dłoń w stronę orka, lekko się uśmiechając.

Ściągnął z prawej dłoni rękawicę oblepioną płynami służącymi do wyprawiania zwierząt i podał ją elfowi w geście przywitania.
- Sharkon.
Ścisnął mocno jego dłoń i przejechał morderczym wzrokiem po jego twarzy.
- Powód mojej złości jest już martwy i mam nadzieję, że więcej kłopotów nie sprawi.
Skierował na chwilę głowę w stronę harpii na ścianie, którą wciąż gościowi zasłaniały otwarte drzwi. W międzyczasie Tosh podszedł do maga sięgając mu łbem do klatki piersiowej i obwąchiwał go warcząc cicho.

Pierolle nie spodziewał się tak mocnego uścisku. Gdy Tylko Sharkon puścił jego dłoń, zaczął ją masować. Znieruchomiał również, gdy tylko podszedł do niego wilk. Nie dziwiło, że go obwąchuje, w końcu to wilk, ani to, że na niego warczy. W końcu był pewien, że zwierze wyczuwa na jego ubraniu, niezliczoną ilość magicznych mikstur, czy składników do ich przyrządzania. Jednak cały czas czuł się nie pewnie w jego obecności.
-Miło mi pana poznać, panie Sharkon. Tak jak powiedziałem nazywam się Pierolle. Niedawno usłyszałem o pańskim przybyciu, więc postanowiłem przyjść się przywitać. W końcu będziemy teraz mieszkać w jednym budynku. Mam nadzieję, że nasze stosunki będą pozwalały na owocną wpółpracę... - starał się powiedzieć życzliwie mag, próbując przybrać jak najbardziej przyjacielski ton.

- Tak, tak...
Ork nie był przyzwyczajony do gości. Jedynie mała garstka, która nie bała się z nim przebywać wpadała go odwiedzić. Przywołał pupila do siebie burknięciem pod nosem.
- To może wjedziesz na jednego?
Wskazał na wejście do komnaty. No cóż jak już przyszedł to nie wypadało go gonić czy potraktować go toporem przez głowę. A z harpią i tak już skończył.

-Właściwie, to czemu nie. - Elf rzadko pijał, ale nie należał do tych co szybko odpadali z gry. Zwykle po prostu nie miał za dużo czasu na spotkania towarzyskie, a tym bardziej dłuższe zabawy przy kieliszku.
Wszedł do środka i od razu spostrzegł harpię na ścianie.
-Interesujące trofea pan tu ma, panie Sharkonie! I ten wilk też dość postawny. Jak się wabi?

-To Tosh. I nie jest wilkiem, jest wargiem. Wilki są cztery razy mniejsze i dziesięć razy słabsze.
Wszedł zaraz za gościem do środka. Tosh pozostał przy drzwiach gdzie znów się ułożył. Ork szybko zmiótł ze stołu resztki piór i sięgnął po dwa kufle o ogromnej pojemności. Nalał do nich Ciemnego piwa z dębowej beczułki w rogu pomieszczenia i postawił na stole.
- Mocne ale dobre.
Wziął dużego łyka praktycznie wypijając całą zawartość po czym zdjął drugą rękawicę i fartuch rzucając je na skrzynie z rzeczami. Tosh znów powarkiwał.
- Nie wiesz może, czy ktoś jeszcze ma zamiar mnie tu dziś odwiedzać?

Pierolle usiadł wygodnie.

-Niestety nie wiem. Ale znając nasz klan, to pewnie przybędzie tu jakaś szalona nekromantka, lub piratka. Nigdy nie wiadomo panie Sharkonie... - Uśmiechnął się elf.

-Proszę mi wybaczyć moją ignorancję nie znam się zbyt dobrze na rzadkich okazach zwierząt, jak wargi. Za to dobrze rozpoznaje te bardziej popularne. Widzę też harpie na ścianie. Panie Sharku - przepraszam mogę się tak do Pana zwracać? Będzie krócej i poręczniej.- czy potrzebuje pan tych harpich piór?

- Możesz, możesz. A piór już nie potrzebuje. Choć z chęcią bym ją ukatrupił jeszcze raz.
Wypowiedział końcówkę zdania już z gniewem w głosie. Był bardzo porywczy i łatwo się denerwował. Z zachowania nie był też zbyt miły jednak nie wypadało mu okazywać tego nowym członkom klanu.
- A tak właściwie po co Ci te pióra?

Elf zaczął zbierać pióra z podłogi. Po chwili się wyprostował i zaczął mówić:

-A wiesz panie Sharku, moją profesją jest mag. Można wiele działów magii wymienić. Ja zajmuje się trzema. Jako tako radze sobie z uzdrawianiem za pomocą magii, potrafię też być pomocny przy wyprawach grupowych, gdyż znam zaklęcia wzmacniające różne cechy, takie jak atak, czy obronę. Jak pan widzi nie jestem kimś kto ma w zanadrzu jakąś potężną gamę zaklęć ofensywnych, aczkolwiek jest i na to sposób, choć przyznaje sam nie walcze zwykle w starciach bezpośrednich.
Moją specjalnością jest magia przyzywania. Dużo można by o niej mówić. Mogę przyzywać rzeczy, jak i istoty żywe. Wymaga to jednak trochę skupienie i czasu. Dlatego zwykle sam nie wybieram się w dalsze wędrówki. Ale odpowiadając na pańskie pytanie. Pióra harpii dość trudno zdobyć, przynajmniej mi jako magowi. Tym bardziej są dla mnie cenne. A mogę się przydać do wzmocnienia kilku eliksirów uzdrawiających, lecz przede wszystkim mogą być pomocne w przyzwaniu harpii. Oczywiście można to zrobić i bez piór, jednak gdy się posiada już jakiś przedmiot związany z daną istotą jest to mniej skomplikowane i nie wymaga tyle czasu. -odpowiedział mag, ciesząc się, że mógł się pochwalić swoją specjalnością.

- Mag powiadasz.
Ork łyknął piwa i podrapał się po brodzie.
- Poznałem paru magów. Twierdzili, że są nieśmiertelni i mylili się.
Wskazał dłonią na dwa ogromne topory wbite w pień przyczepiony do ściany, który służył za stojak na broń.
- Ja wolę polegać na nich. Lub na własnych pięściach.

Elf napił się z kufla i się zaśmiał. Przetarł twarz ręką.

- Nie, magowie nie są nieśmiertelni... Co najwyżej za pomocy magii można wydłużyć trochę życie, ale prędzej czy później, przeznaczenie dopada każdego. My elfowie, jako istoty długowieczne z natury, nie potrzebujemy wydłużać sobie życia. Żyjemy na tyle długo, że potrafimy się pogodzić z nadchodzącym końcem... - rozmażył się elf, wyobrażając sobie las, w którym się wychował. Tam właśnie chciał by umrzeć. Wśród swoich sióstr i braci, w lesie złotym jesienią, a zielonym wiosną...

- Ale ja tu panie Sharku, pana zagaduje, a nie daję dojść do głosu gospodarzowi. Nietakt z mojej strony! Opowie teraz pan coś o sobie - mówi elf, po czym łapie za kufel z piwem i wznosi go zachęcająco w geście toastu.

Nim ktokolwiek mógł coś powiedzieć do środka wskoczyło wielkie bydle w czarnym futrze. Puma z błękitnymi oczami przeskoczyła nad wargiem i będąc całą mokrą otrzepała się na środku chlapiąc przy okazji po orku i magi. Otarła się o Sharkonowe nogi mrucząc ale szybko doskoczył do niej Tosh. Kocica nie czekając złapała go za szyję i szarpnęła w dół. Silna bestia wiedziała jak sobie z zaczepialskim wargiem poradzić, w końcu jest alfą. Potem usiadła patrząc to na orka to na elfa, chętnie będzie robić za kolejne zwierzątko Sharkona, pograć można prawda? Uniosła prawą łapę do pyska i polizała błyszczące futro.

-No proszę, proszę! Oto i nasza klanowa kotka panie Sharku. - powiedział z uśmiechem elf, podchodząc do niej i próbując ją pogłaskać.

Ork już miał odpowiedzieć na pytanie elfa gdy do komnaty wskoczyła Nay obryzgując ich wodą. Sharkon otarł jedynie jej krople z twarzy i spojrzał w jej stronę warcząc cicho pod nosem.
- Witaj Nay. Czyżbyś wpadła odwiedzić narzeczonego?
Zaśmiał się cicho. Oczywiście chodziło mu o Tosha, który wprost ją uwielbiał w ludzkiej postaci a co dopiero w postaci kota. Warg co chwilę siadał to z jej lewej strony to z prawej obwąchując jej futro i od czasu do czasu liżąc jej uszy.
- Nalać Ci czegoś mocniejszego do miseczki?
Spytał kocicy.
- A o mnie nie ma co mówić.
Odpowiedział magowi. Jakąś historię miał ale nie było w niej niczego co byłoby pozytywne.

Wysłuchała wesołego orka, który szybko ją zdradził ale drugi mężczyzna też wiedział kim jest. Cholera, musi się lepiej postarać by straszyć. Na słowa o narzeczonym prychnęła cicho wbijając ostre spojrzenie w Sharkona ale pozwalała lizać się wargowi. Jego lubiła bardzo, a jak się wspaniale polowało... szkoda tylko, że nie potrafi zmienić kształtu na człowieka i były idealny partner do życia.
Skinęła głową iż chce coś mocniejszego do miseczki, wypije to a potem się przemieni jeśli znajdzie coś ciekawego w ubraniach orka. Nago przed nimi latać nie będzie.

Sharkon złapał za michę warga, nalał do niej trunku i podstawił kocicy. Przy okazji wskazał na wielki skórzany fartuch, trochę ubrudzony w pióra harpii.
- Gdybyś miała ochotę pogadać.
To było jedyne ubranie orka zakrywające tors, ale było na tyle duże by Nay zrobiła z niego suknie. Wrócił na swoje miejsce i wbił wzrok w Tosha. Ten jedynie zrobił niewinną minę do swego pana i dalej lizał kocicę po uszach.

Miskę przyjęła z wdzięcznością, językiem wszystko wypiła oraz wylizała czasami warcząc na warga bo to lizanie po uszach miłe lecz nie do przesady. Trąciła go pyskiem w szyję po czym złapała w zęby fartuch i udała się w miejsce gdzie spokojnie się przemienić może. Skórzany fartuch ciężki, dużo go to się okryje odpowiednio, tylko Tosh jej przeszkadzał bo nie odpuszczał ani na krok. Po wszystkim wyszła zaplątana w fartuch, trzymała go w rękach też bo to nie materiał łatwy do wiązania.
- Panowie witam, a ty dalej te pióra po tym kurczaku masz wszędzie.
Chodziło o harpię, zajęła miejsce w fotelu, wygodnie się usadowiła zerkając na nieznanego jej jeszcze osobiście maga.
- Witam w naszych szeregach, jestem Nayada ale o tym pewnie wiesz. Mów o sobie, co potrafisz.
Zagada ich, orka znała to chciała poznać tego drugiego.

Pierolle był zaskoczony reakcją warga na kotkę, nie spodziewał się jej. Tym bardziej jeszcze go zaciekawiło to zwierze. Elf spojrzał z rozbawieniem na orka, któremu chwile wcześniej zrobił wykład ze swoich marnych umiejętności, po czym rzekł:

-Sam widzisz panie Sharku, muszę to zrobić znowu -zaśmiał się mag. - Ale żeby się pan nie nudził, mógł bym poprosić jeszcze piwa? Nasza towarzyszka też z chęcią się pewnie napije. - elf dopił resztkę, która znajdowała się w jego kuflu. Rzeczywiście było mocne.

-Interesującą umiejętność pani posiada, pani Nayado. Rad był bym usłyszeć gdzie je pani nabyła, ale najpierw odpowiem na pani pytanie. Ja param się trochę uzdrawianiem, choć bardziej za pomocą czarów, niż eliksirów. Nie jestem alchemikem. Mogę być też użyteczny w drużynie, gdyż posiadam całkiem pokaźną gamę zaklęć wspomagających, inaczej buffujących. Ale moją smykałką jest przyzywanie. O, tak krótko o sobie. -elf rozłożył ręce.

Złapał puste kufle ze stołu i sięgnął po trzeci dla Nay. Napełnił wszystkie trunkiem i postawił na stole.
- Zaraz wracam.
Ork podszedł do wielkich żeliwnych drzwi i otworzył je miedzianym kluczem. Gdy przekroczył ich próg można było usłyszeć iż zakluczył je za sobą. Po chwili jego nieobecności jakby spod podłogi dochodziły wygłuszone dźwięki uderzeń. Było ich kilka a następnie ucichły. Zamek w drzwiach znów zacharczał przy otwieraniu i pojawił się ponownie Sharkon nieco ubrudzony krwią. Chyba nie zdawał sobie z niej sprawy bo zwyczajnie wrócił do stolika, usiadł wygodnie w fotelu i napił się trunku.
- To o czym rozmawialiście?

Elf spojrzał na Sharkona nieco skonfundowany. Złapał za kufel i wypił nieco.

-Ummm... Sharku?

- Nabyłam?
Zaśmiała się wesoło, szczerze bo widocznie słabo słyszał o niej.
- Twe imię magu? Urodziłam się zmiennokształtną więc nie jest to nabyte a wrodzone. Dobrze, dobrze. Teraz powiedz mi co to te buffujące i przyzywania czary? Co dokładniej przyzywasz? Kwiatki aby płatkami zaskoczyć przeciwnika?
Aj, do magów miała troszkę negatywny stosunek więc teraz mu dogryzała ale taka już jest. Ork wyszedł ale wrócił jak gdyby nigdy nic. Te dźwięki zza drzwi były niepokojące, aż musi się tam wybrać. Pochyliła się w jego stronę uważając aby nie wylać trunku, wciągnęła powietrze w płuca by wąchać.
- Bogowie, Shar śmierdzisz jak rzeźnia. Do tego twój wygląd upstrzony krwią odstraszający. mag za chwilę zawału dostanie.

- Przepraszam was za to zajście ale, to są ciężkie sprawy o których wolicie nie wiedzieć.
Wzrok orka zrobił się groźny i poważny. Spojrzał na siebie i postarał otrzeć się z krwi.
- Nie ważnie co by się działo nie wolno wam tam wchodzić! Nie będziecie w stanie sobie z tym poradzić.
Wziął dużego łyka piwa i spoglądał na ich wzrokiem jakby nie chciał słyszeć od nich żadnych pytań.